Het was aan het eind van Tukkel III, 01.00 uur ’s nachts  en de lichten floepten in de sporthal aan. De sporthal moest ontruimd worden omdat de volgende dag om 11.00 uur er sportwedstrijden in de hal geprogrammeerd stonden.

Dus het hifi-centrum (17 bij 5 meter met dak, staand in de hal en hermetisch geluidsdicht!) werd afgebroken, een groepje jongeren sleepte de podiumpallets en het luchtkanon naar buiten en met het aangaan van de lichten was het gedaan met de heerlijke Tukkelsfeer… Een nieuwe werksfeer ontstond: die van druk op de ketel om alles tijdig opgeruimd te krijgen.

Festivalgangers gingen huiswaarts, de bezoekers die ’s middags hun tent hadden opgezet togen naar de ingerichte camping aan de rand van Wolvega. Maar allengs werd duidelijk dat er een groep bleef hangen die veronderstelde met slechts de slaapzak bij zich wel in de hal te kunnen slapen…..

Ampel overleg binnen de Tukkelorganisatie (het ontzeggen van de sporthal zou geheid leiden tot overlast in de portieken in Wolvega….) en een enkel telefoontje naar de familie Postma, leidde er toe dat de slaapzakgasten naar een aangerukt busje werden gedirigeerd en in een aantal ritten werden al deze ongeveer 35 gasten overgezet van sporthal naar de schuur van de familie Postma. Aldaar was al voor stro op de vloer gezorgd, instructies gegeven (niet blowen in het stro!), daar is de kraan en het toilet is nabij. Welterusten!

’s Ochtends om 7.00 uur werd duidelijk dat de organisatie nog een paar handen te kort kwam om tijdig de sporthal goed op te leveren. Goede raad was in dit geval niet duur. De bakker in het naburige dorp Ter Idzard was bereid om broodjes aan te reiken die bij de familie Postma werden gesmeerd. Met ontbijt in de hand werden de gasten om 7.45 uur uit een diepe slaap gehaald. Ze wisten niet wat hen overkwam.

Daarna vroegen wij of er een paar behulpzame handen waren voor de sporthal. Het bleef ijzig lang stil. Eindelijk deed de natuurlijke leider van deze groep (zoiets ontstaat kennelijk spontaan) de mond open en gaf aan “Dat moeten we maar even doen”.

Toen we de bus vol hadden en het erf af reden, werden we uitgezwaaid door degene die had aangegeven dat “we dat maar even moesten doen”.

De sporthal werd tijdig en goed opgeleverd, mede dankzij deze inzet!